Así nos ven os astronautas

Comezamos cun soleado día do verán de 2011.

Máis fotos ‘retro’. As de 1984 fixéronas desde o transbordador Challenger, o mesmo que explotou uns anos despois ao despegar.

Agora unha tanda de cascos urbanos. É bastante flipante o petada que está A Coruña -tanta xente en tan pouco sitio-, o pechada que é a ría de Ferrol e o ben que lle quedan os ríos Miño e Lérez a Ourense e Pontevedra. Non atopei ningunha imaxe boa das cidades de Lugo e Compostela. E como destacan os campos de fútbol: Riazor na Coruña, O Pasarón en Pontevedra e Balaídos en Vigo. E os polígonos industrais, que non falten.

Das rías Baixas teñen moitas, o certo é que son moi fotoxénicas con esas formas tan curiosas que fai a terra, non me estraña que os astronautas as retraten con frecuencia. O Morrazo parece un mapa de España (sen Portugal), Baiona unha desas pezas raras nos puzzles, a illa de Arousa coa súa ponte curvada, cousa de ciencia ficción (ou o escudo de Batman) e a desembocadura do Miño que tanto brilla na última foto… un alieníxena saudando? un tipo de tertulia nunha barra buscando o tabaco no peto?

De Cedeira tamén hai ♥. De esquerda a dereita: Ortigueira, Cariño, a serra da Capelada, Cedeira, Vilarrube e Pantín. A xente do proxecto Gaelaico cre que o nome de Cedeira vén das palabras gaélicas “cé” = porto e “deireadh” = atrás; mirando estas fotos unha imaxínase aos pobos atlánticos mapeando a costa do Ortegal desde o norte e o de que Cedeira sexa o porto de atrás ten todo o sentido do mundo. Cariño sería o de diante, supoño.

O microclima da Mariña de Lugo non falla. O vermello da última imaxe é a balsa de lodos cortesía de Alcoa en San Cibrao. Á dereita, xa baixo o veo de nubes, Burela.

Non din con moitas imaxes do interior, supoño que non é fácil competir co mar. A de Lugo parece escura pero os cursos do Miño e da A-6 fan de guía.

A Costa da Morte. O monte Pindo vese sublime. Dá ganas de ir e facer alí un sacrificio estilo Moctezuma.

De noite. O da contaminación lumínica é un caso pero dá unhas vistas víricas, aracnofórmicas, navideñas, terroríficas. Na imaxe da Coruña -moi recente, por certo, do último verán- esa especie de escudo ou logotipo punteado na parte de arriba é a urbanización do Xalo! Destaca tamén as luces brancas das áreas industrias contra as demais, amarelas.

Haberá a quen non lle impresione nada disto, agora que hai mapas e fotos de satélite a tutiplén. Pero: por unha parte estas de aquí son simples imaxes, ficheiros jpg que descargas e amplías e imprimies se queres e conservas e compartes se queres, sen nada interactivo nin conexión a nada nin carteliños por riba, e con moita resolución (a versión para Descargar, lembren). E por outro lado, máis importante, estas fotos non as fixeron as máquinas: tiráronas persoas reais á man, con cámaras reflex de toda la vida (das caras carísimas e con obxectivos de ata un metro, si, pero sen máis complicación), desde a nave espacial na que vivían, flotando por riba do resto da humanidade. Cando tiñan un rato libre, miraban polo ventanuco e escollían algún cacho de terra para facerlle fotos. Escribinlles aos da NASA para saber os nomes das persoas que se pararon a fotografar Galicia pero só mo puideron dicir no caso das seguintes imaxes:

• Estas catro fotos “estilo Pemán” fíxoas o 29 de xuño de 2013 a enxeñeira estadounidense Karen Nyberg. Moitos afluentes ten o Douro.

• 

• 

• 

• E esta de Cangas, Moaña e a ría de Vigo, co mar tatuado de bateas, xunto coa que hai máis arriba (ISS051-E-36334), tirouna o francés Thomas Pesquet en maio de 2017.

Non é que sexa eu friqui do tema espacial per se, de feito véxoo máis ben como unha desas sobradas humanas que ben podiamos aforrar. Pero feita xa a desfeita, o certo é que as imaxes do espazo son sempre flipantes, unha porta á imaxinación, e os astronautas teñen o seu punto. Só o de F L O T A R xa ten que ser invilibili. Pero ademais flotar darredor dun planeta, véndolle as fendas todas, chegando a coñecelo a outra escala… molaría.

Remato cunha pequena cursilada. Na ficha da seguinte imaxe non aparece a hora, pero seguro que a dese día foi unha mañá xiadeira. Era xoves, febreiro do 98. Estaría eu camiño do instituto, na Laboral. Ou no recreo, papando vitamina D en Mariñas. Coa luz branca do sol de inverno estrada polas rías, a auga brilla tanto que parece que imos partir como unha galleta, o primeiro cacho polo río Tambre ata Betanzos. Despois tiramos do Barbanza e quedarían logo as rías Altas para a seguinte esgazadura. Intúese unha futura ría no Xallas. E a V -non invertida desde este lado- do encoro de Cecebre podería ser unha pegada extraterrestre antiquísima. Os alieníxenas non caen en calquera sitio.

O Atlántico, azougado, hoxe non ten gana de leria, é tempo de paz. Se acaso algún remuíño para os surfistas portugueses. Ao fondo, a curva final, o finísimo limbo azulado que respiramos e despois diso, só negrume raramente salpicado de estrelas, pedrolos, planetas e un feixe de ferralla flotante onde un home minúsculo nun minúsculo cuarto ateigado de bultos e apeiros amarrados ás paredes, el tamén amarrado, sorrí mentres apunta a cámara a esa terra esgazada e brillante na última esquina de Europa.