Algúns docus que me molan

Copiad, malditos! Derechos de autor en la era digital

2011

(Este é o que botaron o domingo pasado na dúas). Fala dos dereitos de autor, a propiedade intelectual, a sgae, a piratería e toda esa mandanga.
Foi o primeiro documental emitido en tve baixo licenza Creatve Commons, así que pódese ver, descargar e difundir libremente pola rede adiante (sempre que non haxa cartos polo medio). De feito, o propio documental é unha especie de metadocu, pois vai relatando o proceso de facer a peli baixo esas condicións: as xestións que tiveron que facer con tve, coa sgae, cos músicos, a licenza… Ademais diso a cinta tamén inclúe entrevistas moi interesantes a un lote de xente metida no debate. As entrevistas, incluso algunhas que non se ven no documental, pódense ver e descargar íntegras na web de rtve ou en copiadmalditos.blogspot.com, xunto co guión, fotos, e un montón de material. Está todo moi ben explicado e nun tono moi agradable tamén, a min aclaroume un lote de dúbidas sobre o tema dos dereitos e a industria. Moi recomendable para entender o tema.Unha das persoas que sae no documental é Pep Domeèch, un rapaz catalán de 14 anos que edita e mestura vídeos do tubo (recrea trailers de pelis con bonecos de lego, e seica tamén foi o que lle puxo os subtítulos do supermario ao vídeo do rapaz aquel alemán que toleaba literalmente xogando ao ordenador). Quedei flipada con el. Aquí podedes ver unha entrevista que lle fixeron hai xa máis dun ano, cando tiña só 13 anos, fedellando no movie maker como si nada. E aquí o seu canal de  Youtube, pepefue

Outra das entrevistas que me molaron (unha das descartadas na montaxe final, pero puídena ver na web) foi a de José Pérez de Lama, alias Osfab, un profesor de arquitectura de Sevilla, se non recordo mal, que está emocionado co tema da arquitectura libre e cos chamados fablabs: fábricas a pequena escala, case domésticas, coas que podes deseñar e inmediatamente despois construír obxectos non moi grandes de madeira, metacrilato… Este profe montou un fablab destes na facultade, cunha fresadora, unha impresora láser e unha impresora en 3D para que os alumnos poidan construír alí mesmo as sillas, escritorios ou maquetas que eles mesmos deseñaron. (Por certo, que xa hai impresoras en 3D domésticas coas que calquera que controle o software de deseño CAM pode fabricar na súa casa, por exemplo, mini-darvaders de plástico, como neste vídeo)  Moitas destas máquinas e dos programas que as controlan son de código aberto, e moitos dos arquitectos que as empregan comparten os seus deseños pola rede. Arquitectura libre. Ou hackitectura, como a plataforma na que anda metido este Osfab (que, por certo, ten unha pinta que parece que toca nos Planetas, íntimo de jota…). Isto do fabbing, di el, permitiría ir desmontando o capitalismo ao ser os traballadores os propietarios dos medios de produción. A entrevista con este profe pódese ver/baixar aquí.

Helvetica

(2007)

Sobre tipografía, pero tamén sobre cultura visual, deseño…Está feito a base de entrevistas con tipógrafos e deseñadores novos e vellos que falan non só da industria das letras (e en concreto da fonte Helvética, un paradigma no deseño moderno), senón ao final tamén dos conceptos de beleza, estética, tecnoloxía e creatividade, e de todo o leite audiovisual que levamos mamado sen darnos de conta sequera. Quedeime cunha frase dun dos entrevistados, que dicía que na escola primaria xa debería de haber clases de tipografía.

Baraka

(1992)

É un documental moi coñecido no que non hai diálogos, nin voces, nin trama.Só imaxes deste mundo no que vivimos montadas sobre música e moitas veces aceleradas ou ralentizadas, ou con vistas aéreas. Cidades, fábricas, estrelas, sombras, aldeas perdidas, xente perdida, as nubes correndo, os coches cruzando…  Hai planos espectaculares, é unha peli hiptonizante.

O director de Baraka, Ron Fricke, xa fixera tamén a foto da chamada trioloxía Gatsi: tres pelis con títulos estranos (Koyaanisgatsi, Powaggatsi e Nagoygatsi) que aínda non vin (pero estou a puntiño) e que tamén son secuencias de imaxes do mundo. Xa contarei. Polo momento Baraka (enlace a filmaffinity) é moi recomendable.

As Encrobas. A ceo aberto

(2007)

A historia da parroquia das Encrobas, en Cerceda, e da mina de lignito que a fixo desaparecer.Estiven no seu día na estrea no auditorio de Cerceda e recordo que foi emocionante, o auditorio estaba petado, con moitos dos veciños que saen no documental, recordando o seu exilio forzoso… flipara coas fotos e coa historia do día no que a Garda Civil se presentou nas Encrobas para expropiar as terras: a lei dicía que para facer efectiva a expropiación, abondaba con que un axente pisase o terreo, e alí foron non sei cantos gardas co capote a enfrentarse con outros tantos labregos, a maioría mulleres, que seica foron as que levaron adiante a revolta esa, azada en man… deixo unha foto mítica do asunto.

Aquí o trailer.

Unha cinta moi chula do amigo Bocixa e casi obligatoria para calquera mariñán (mariñán das mariñas), por poñer un mínimo.

The thin blue line

(1988)

Parece ser que é un docu de culto entre outras cousas porque foi dos primeiros en dramatizar os feitos reais ou documentados, empregando actores para representar o que pasou, neste caso o asasinato dun policía en Texas no ano 1986. Condenaron a un tipo por aquel crime, pero resulta que el non fora! No docu hai ao condenado, aos polis que seguiron o caso, a familiares, testemuñas… e  ademais diso vanse teatralizando as situacións, as historias que conta cada quen, as probas e detalles das que van dando conta, de maneira que ao final acaba parecendo unha peli policiaca, como unha especie de falso documental, na que te enganchas á historia e á trama e ao crime. Pareceume super orixinal.E o caso é que grazas ao documental reabriuse o caso e o home inocente quedou libre.

O director é Errol Morris, un dos mestres do xénero polo que se di, e ten feito un lote de documentais bizarros, non vos perdades a súa filmografía.

LoudQuietLoud: a film about The Pixies

(2006)

É un documental sobre os Pixies, gravado en 2004, cando o grupo se volveu xuntar para unha xira logo de doce anos separados e bastantes malos rollos entre o cantante e a baixista. A cámara está con eles nos camerinos, no coche, nos concertos, vese como cada un dos músicos vai ao seu rollo, algúns nin se falan entre eles, discuten, rajan uns dos outros… moi interesante e desmitificante.O título, loud-quiet-loud, fai alusión ao rollo que tiñan os pixies de facer estrofas con mogollón de ruído, distorsión e berridos e logo estribillos calmados, ou ao revés. Un rollo que logo copiou nirvana, entre outros (kurt cobain era superfan dos pixies). A min tamén me molan mazo os pixies

The Devil and Daniel Johntson

(2005)

Xa falei deste documental aquí antes, pero vale a pena repetirse. É a historia de Daniel Johntson, un artista estadounidense algo tocado da cabeza que pinta, canta, grava vídeos, fai cómics… e así desde que tiña catro anos. A parte que máis me flipou foi de feito a da infancia del, cando xa tiña centos de cintas, debuxos, curtas…

Chemistry: A volatile history

2010

Unha miniserie da bbc de tres documentais sobre a historia da química, desde os alquimistas que buscaban ouro nas estrelas até a táboa periódica e a creación artificial de novos elementos.Está contada en tono moi ameno, e mola porque o presentador vai visitando cidades de todo o mundo onde se fixeron moitas das descubertas máis importantes da química, e faino repetindo os experimentos que fixo toda esa xente co instrumental das súas épocas: todo cacharros de madeira e procedementos aparentemente accesibles.

Unha desas descubertas curiosas foi a do fósforo (ou sexa, cando se puido aillar o elemento, separalo de calquera outro). Descubriuno un alemán, Henning Brand, en 1675. O tipo era un deses alquimistas medio místicos e estaba intentando, atención, extraer ouro dos mexos humanos!! (como son da mesma cor…). Tan empeñado estaba no tema que lles pedía os mexos aos veciños, e chegou a xuntar 5o cubos de pis para os seus experimentos. Pois o caso é que fervendo no pis, condensándoo e algunha cousa máis o que atopou non foi ouro, claro, pero sí que aillou por casualidade unhas pedriñas brancas que viñan sendo fósforo.

Y tú, qué sabes?

(2004)

Pecho con outra repetición, pero de novo, moi simbólica. O documental Y tú, qué sabes? xa o citara nada máis e nada menos que na primeira entrada deste blog! A ver se dou dito de que vai: da percepción, da relatividade e a física cuántica, da conciencia e do poder da suxestión… Ten un punto newage ou algo así bastante raro, pero aínda así é moi estimulante. Encantoume.En 2006 fixeron unha segunda parte, titulada Y tú qué sabes!? Dentro de la madriguera, máis centrada no tema da relixión e cousas así, pero que ten uns fragmentos moi divulgativos dun personaje de debuxos animados chamado Doctor Quantum, que resumen moi ben (ou iso me pareceu, que en realide eu que sei!!) o rollo da física cuántica e os experimentos eses da dobre rendixa con ondas e partículas… bueno mellor vede este vídeo de youtube do Dr. Quantum, mola.