Documaniáticos

Ten 2 comentarios.

Mentres sigo cos experimentos de deseño (non vos estrañedes se estes días vedes cousas e formas raras no blog… aparte das actualizacións, que xa é bastante raro, din cunha páxina altamente recomendable: documaniatico.blogspot.com

É unha colección de documentais para ver online (vía Veoh, pero instálase nun minuto). Algúns raros, como o que fixeron uns guiris sobre as bonanzas do allo e a importancia que tivo en España na Guerra Civil ou algo así (aínda non o vin enteiro, pero non estou de coña, podedes ver un fragmento desta allada aquí, non ten desperdicio oír as preguntas da cámara ao paisano que conta como se facía o pantumaca), ou a historia dun home que se dedica a nadar ríos, ou a dos comics eróticos de temática nazi que seica tiveron moito éxito en Israel despois do Holocausto. En fin, un lote de documentais bizarros, moitos deles relacionados coa música e o cinema. Eu acabo de ver un titulado ‘It might loud’, unha especie de análise sobre a guitarra eléctrica, no que xuntaron a Jack White (dos White Stripes), Jimmy Page (Led Zeppellin) e The Edge (U2, por certo, vaia horterada de nome non?) para falar deste sonido. Pero a medida que estou escribindo esto estou vendo todos os que hai na páxina e é flipante, dá ganas de velos todos: billie holiday, mohamed ali, ivan zulueta, un concerto de james brown no sesenta e pico, outro dos lenningrand cowboys rodado por kaurismaki, houdini, montezuma…

harlem_1958.jpg

E tamén ten un documental que a ver se vexo estes días porque ten unha pintaza, aínda que non está subtitulado: ‘A Great Day in Harlem‘: a historia do jazz americano nos anos 50 contada cunha foto de grupo como fío: a que fixo un tal Art Kane (digo un tal porque eu non o coñecía, pero disque era famoso) en 1958 nunhas escaleiras de Harlem nas que xuntou aos músicos máis míticos do momento. E, claro, co que me gustan a min as fotos de grupo… teño que ver este documental. A foto está comentada en detalle (literalmente, identificando un a un cada tipo da foto, coa súa bio, a súa discografía e todo) nesta web: harlem.org

E como posdata, direi que o autor deste blog, o tal documaniático, cita á súa vez outro blog como “unha das mellores páxinas de documentais” que coñece: Naranjas de Hiroshima. Pa perderse outro día.

2 comentarios

  1. Muchas gracias por su comentarios. Conozco el docu que me comenta, pero de momento está inaccesible, como otros tantos que quiero conseguir, pero tarde o temprano acaban apareciendo. El del ajo llevaba buscandolo 6 años y un buen día apareció, al igual que el primero del documental de daniel johnston, dedicado a Half Japanise…si le gusta la música, que creo que sí, le recomiendo The devil and Daniel Johnston.
    Salu2

  2. Hola Documaniático! Un par de cosas te digo:
    1) Precisamente vi ‘The devil and Daniel Johntson’ (a quien ni siquiera conocía) hace un par de semanas, por recomendación de mi compañero miguel (uno de esos grandes recomendadores que tengo en nómina).
    Y me dejó alucinada, no tanto por la música, sino por la producción y la fertilidad artística de ese tío, sobre todo en su época de chaval. Cintas y cintas grabadas con broncas de su madre en directo, canciones, videoclips, collages visuales, miles de dibujos, toda esa mitología, esa semántica propia…
    También me moló el detalle de que Johntson se hizo más famoso en parte por la camiseta con su dibujo que llevaba siempre Kurt Cobain (Nirvana es uno de mis grupos favoritos)
    En fin, me encantó, y ya lo anduve recomendando por ahí, así que el hecho de que ahora lo mentes también tú (o usted), a quien acabo de ciberconocer, es… una de esas cosas cósmicas guais que tanto me molan.
    2)Sobre el documental de Malfunkshun, pues eso, una pena que esté perdido por ahí. En fin, muchas gracias por tomar nota de mi petición, estaré atenta por si al final aparece.
    Al resto de lectores del blog, que a tal hora estarán pensando ‘¿¿de qué hablan estos dos??’. Para que no digais eso de “secretitos en reunión es de mala educación”, os explico:
    1)Don Documaniático viene siendo el autor del blog que protagoniza este post, que muy amablemente me ha devuelto la reseña con un comentario aquí, en pi-todo depende.
    2)El documental del que hablamos, ‘The devil and Daniel Johntson’, es la historia de un artista yanqui que dibuja, pinta y hace canciones raras y que está un pocobastante tocado del ala. Buena parte de la cinta es material del propio Johntson, que fue ganando sona en el mundillo alternativo gafapasta hasta que en los 90 lo ficharon los de Sonic Youth y Nirvana y tal. Menos un CD, creo que editó todo en casete con dibujitos suyos. Como demuestra toda esta cadena recomendaciones, es un documental muy recomendable. Se puede ver aquí: http://documaniatico.blogspot.com/search/label/THE%20DEVIL%20AND%20DANIEL%20JOHNSTON
    2)El otro documental del que habla Documaniático es ‘Malfunkshun: The Andrew Wood story’, una biografía del tal Wood, uno de los pioneros del grunge de Seattle en los 90, líder de Malfunshun y de Mother Love Bone (grupos germen de Soundgarden, Pearl Jam y muchos otros), pero que murió joven, para variar. Aún no conseguí encontrarlo en ningún sitio, y como don Documaniático acepta peticiones, pues de paso que le felicitaba por el blog, le pregunté si lo tenía a mano. Pero no hubo suerte.

Deixar un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *