Hai que moverse, tío…

Non teño excusa. Só podo dicir que levei ao extremo a miña filosofía / manía / vicio, popularizada por Escarlata O’Hara, de “xa o farei / pensarei  / decidirei mañá”. En ‘Foise co vento’ quedaba moi ben, era unha boa frase final para a mala pécora de Escarlata. Pero o certo é que un blog (e máis cousas, que xa se me acumulan) non aguanta moitos retrasos nin “mañás”, así que non me queda outra que pedir desculpas e comprometerme a cambiar de musa: en diante seguirei a máxima do ‘tirao’ e ‘zumbao’ máximo Dean Moriarty, que na novela ‘On the road’ non paraba de repetir: “Hai que moverse, tío, hai que moverse…”            Que gran personaje

Con todo, non creades que nestes dous meses de ausencia non me andivo rulando a cabeciña. Apasioneime con ideas xeniais como la caca de la vaca ou o chikilicuatre, estiven volvendo ver ‘Sensación de vivir’ (recoméndovos ler na wikipedia o resumo da vida de Kelly, realmente invilibili) e unhas pedazo de coleguis (esas si que son personajas) regaláronme unha MÁQUINA PARA FACER CHAPAS!!!. Isto último é tan grande que merece outro post ou mesmo outro blog, pero de momento xa sabedes que se queredes que vos dea a chapa… poño a taller a funcionar nun plis plas.

Alguén supera o meu balance?

Ben, para pechar deixo outra xoia que atopei en Youtube e á que tamén lle dediquei o meu tempo estes días. Nunca puxera un vídeo de YouTube no blog, pero este é perfecto para arrancar cunha nova etapa de ‘todo depende’, parece que se coloreou adrede. Carretera!!!!